Nesta pasada semana sufrimos un percance pouco habitual. A Lara colleu
umha rabecha como non tinha collido antes.
Estabamos vendo un episodio da serie de Disney Little Einstein antes de cear e ao
rematar negouse a apagar a televisión para ir á cocinha. Isto, que xa o tinha
feito nalgumha outra ocasión, converteuse en umha rabecha que non se producira
até o momento. Comezou a chorar moi forte sen quererse mover do sofá e
rexeitando mesmo o meu colo para irmos cear. Rematou atirándose no chan sen
deixar de chorar e entón rifeille moi enérxicamente. Esta situación provocou
uns minutos ben desagradables nos que te prantexas muitas cousas sobre se estás actuando ben ou mal. No seu caso, acho que foi un ensaio para descubrir até que
punto podía controlar ou non os tempos e as situacións no fogar, que rematou
nun sentimento de certa raiba e vergonha. Custou aínda un bon anaco que se
tranquilizara e escoitara sen chorar e mirándome aos ollos (que é o xeito ao
que a acostumei a escoitar cuando lle tinha algo serio que dicer). Rematou
pedíndonos perdón ao pai e á nai e reconhecendo que se portara mal. Despois
amosouse moi agarimosa e mesmo me pareceu un tanto arrepentida e avergonhada,
tendo que permanecer ao seu carón até que ficou durmida.
Á manhá seguinte espertou con moita necesidade de afecto,
que non lle negamos en ningún momento, estando xuntos máis tempo do habitual e precisando un chisco máis da nosa proximidade.
Reflexións: